Aankomst French Harbour op Isla de Roatán op 31 december 2011.

Omdat de wind gisteren behoorlijk begon aan te trekken (tussen de 20 en 25 knopen) uit het oosten en onze koers de laatste 60 mijl pal west was, zijn we al om 2.00 uur ´s nachts op onze ankerplaats aan gekomen. Veel te vroeg! Maar om hier in het donker voor de kust wat heen en weer te varen is ook niet lekker. Dus hebben we met behulp van waypoints op de plotter toch het anker op een geschikt plekje achter het rif kunnen laten vallen.
Deze waypoints heb ik in Providencia van Guy (Canadees) gekregen en we zijn hem er heel dankbaar om want anders was het ons niet gelukt. Wel heel spannend!
Het moeilijkste op de ankerplaats was om de zeiljachten zonder enige verlichting op tijd te kunnen zien en een schatting te maken om zonder hinder het anker tussen hen te kunnen laten vallen. Veel yachties willen op een verkeerde manier stroom sparen en liggen in het pikdonker voor anker zonder ook maar één lichtje. Om een uur of 09.00 deze morgen kwam de “Comfort Zone” ons voorbij varen. Deze boot lag ook vlak bij ons voor anker in Providencia. Hij verdween op het eind van de ankerplaats de mangroven in. Volgens ons op weg naar een marina? Wij hebben ons anker gelicht en zijn ook die kant opgevaren.

We kwamen bij een prachtige kleine marina aan waar nog een plaatsje voor ons vrij was. Deze marina is nog nergens genoemd en spik splinter nieuw, 1 week geleden in gebruik genomen, geschikt voor 12 jachten en niet duur. Onze buurman is “Comfort Zone” met aan boord Gordon en Jayne Wyatt.

Deze reis was comfortabel met behoorlijk mooi weer en goede wind net als op de grote oversteek.

Naar Isla Roatán. 30 december.

Eerst wil ik een paar foutjes melden in het verslag van gisteren n.l.; De totale afstand van deze trip is geen 376 N.M. maar 383 N.M. De afstand die we de eerste 24 uur aflegden was geen 192 N.M. maar 162 N.M.
Nu, na 2 etmalen hebben we nog 92 N.M. voor de boeg. Het is 10.00 uur lokale tijd en met de snelheid van 4.5 knopen die we nu varen komen we morgen heel vroeg aan.
Eerder hoeft niet want ook hier kun je maar beter met daglicht aankomen.
Op dit moment zeilen we W.NW. De wind van gemiddeld 8 knopen komt uit O.NO.
We hebben zodoende vanmorgen vroeg de Genua uitgeboomd en gaan zo lekker rustig verder. Het is nu zonnig, maar dat kan in deze omgevingen zomaar veranderen.

Gisterenmiddag waren er in korte tijd 4 squalls om ons heen die eventjes 20 knopen wind veroorzaakten We hebben er gelukkig weinig regen van gehad.
Morgen zetten we de klok een uur terug naar Honduras lokale tijd.

Van Providencia naar Isla de Roatan.

Gisterenmorgen (28 december)hebben we om 10 uur het anker opgehaald. We hebben weer afscheid genomen van een heel mooi eiland met heel vriendelijke bevolking. We hebben ook afscheid genomen van Ton en Toos van de Vagant. Zij zijn gisteren vertrokken naar Cuba. Afscheid ook van Hans en Linda van de Baros.Zij blijven daar nog 2 maanden liggen en gaan daarna ook naar Cuba.
We zijn vertrokken met de werkfok en 2 reven in het grootzeil. De wind N.O was ongeveer 17 knopen. Wij zeilden de eerste 120 mijl met halve wind op een koers van 335 graden. Vannacht zijn we van koers veranderd naar NW en hebben ruime wind van gemiddeld 16 knopen. We hebben gisteren avond een reef uit het grootzeil gehaald. We gaan als een speer en het is lang geleden dat we zo lekker zeilden.
De hele trip is 376 Mijl en we hebben er nu na 24 uur 184 van afgelegd.

Aanvankelijk wilden we naar de haven plaats La Ceiba in Honduras, maar omdat we te weinig navigatie gegevens hebben en het is ons ook voor de veiligheid afgeraden. Zo besloten we om naar het eiland Isla de Roatan te varen. Van hieruit kunnen we dan met de ferry naar het vaste land.

3e Dag. Aankomst Providencia.

Gisteren (17 december)zijn we om 15 uur voor anker gegaan. Het laatste traject was behoorlijk zwaar. De wind was behoorlijk toegenomen naar soms 25 knopen, maar ook gekrompen naar N.O. We moesten scherp aan de wind varen om onze koers naar Providencia te kunnen blijven zeilen. De golven waren flink en kwamen uit 2 richtingen. Als ze elkaar voor de boot keer op keer ontmoetten werd de boot van voren opgetild, die daarna terug op het water klapte en vervolgens tegen de volgende golf aan beukte, wat ook weer een klap gaf. Degene van ons die geen wacht had en beneden op de bank (aan lei zijde)lag, kon moeilijk slapen.
Tussendoor hadden we veel squalls die het er niet vrolijker op maakten.
We zijn een paar uurtjes later aangekomen dan we eerst dachten, maar de aankomst maakte alles weer goed.

We liggen weer in een prachtige baai, samen met 10 andere zeiljachten. 2 Daarvan kennen we goed, De Baros met Hans en Linda, die we ontmoet hebben in Bocas del Toro en de Vagant met Ton en Toos die we al eerder ontmoet hebben in Suriname, Tobago en Colon. Het gaat hier nog gezellig worden.

2e en 3e dag onderweg naar Providencia

Afgelopen nacht omstreeks 24.00 uur hebben we een slag gemaakt naar noord-westen richting Providencia. De wind was 10 tot 18 knopen uit het noord-oosten. Zodoende maakten we goede voortgang zonder motor hulp. Deze morgen (16 december)nam de wind nog verder toe tot 20 knopen en omdat de laatste gripfiles aangeven dat de windkracht nog meer zou toenemen, hebben we een 2e reef in het grootzeil gestoken. Zoals te verwachten was, een stukje comfortabeler zonder verlies van snelheid.
Vanmiddag omstreeks 15 uur was de wind ineens gaan liggen. Dus staat de motor nu flink mee te helpen. We willen morgen bij daglicht aan komen omdat dit in het donker heel moeilijk is, dus gevaarlijk. Volgens de vooruitzichten gaat vannacht of morgenochtend die 22 knopen wind weer echt waaien, dus we verwachten omstreeks het middag uur aan te komen.

Gezelschap op zee

Van Bocas del Toro naar Providencia

Oorspronkelijk was het de bedoeling om via Costa Rica en Nicaragua naar het noordelijker gelegen Honduras te varen maar door sommige feiten zijn we van gedachten veranderd.
In de havenplaats Puerto Limón zijn dit jaar al verschillende jachten beroofd terwijl ze aan een mooring lagen en ook langs de kust van Nicaragua zijn sommige zeiljachten gekaapt en leeg geroofd. Bovendien hebben we zelf al ervaren hoe de stromingen hier langs de kust kunnen tegenwerken om maar niet te spreken over de wisselende windrichtingen (en al dat drijvende hout).
Providencia is een prachtig alternatief en staat bekend als een tropisch paradijs, nog niet overspoeld met het toerisme.
Dit eiland ligt ver oostelijk voor de kust van Nicaragua maar behoort nog tot Colombia.

Om Providencia redelijk goed te bereiken, zeilen we eerst ongeveer 150 mijl O.N.O. de Caribische zee op en maken daarna een slag naar N.N.W., richting dit eiland.
We komen dan in de gewenste stroming terecht en nog belangrijker, we zeilen weer onder invloed van de Trade wind . Deze komt volgens de verwachtingen na die 150 mijl uit het O.N.O.

We zijn gisteren ( 14 december) om 17.00 uur vanuit het prachtige, vriendelijke Bocas del Toro vertrokken. Ik heb de 2e voorstag gemonteerd en de werkfok er aangezet. De reef in het grootzeil zat er nog in. Het wordt een reisje aan de wind. Het is op dit moment 23.30 uur. Er staat een lichte wind van max. 6 knopen west en soms is er een regenbui, dus dat schiet niet op,. We motorzeilen half op de stroomrichting. Het kan niet anders, we moeten deze moeilijke hoek eerst uitkomen voordat we echt kunnen gaan zeilen op de Trade wind.

Nu is het 14.00 uur de volgende dag. De wind van 8 tot 16 knopen komt uit het noorden.
We zeilen, maar regelmatig laten we de motor mee helpen. We hopen dat vanavond laat overstag kunnen gaan richting Providencia. We hebben regelmatig regen buien, maar dat hoort er hier nou eenmaal bij.

Van Colon naar Isla Colon.

Eergisteren (20 november) zijn we om17.00 uur uit Colon vertrokken en hebben vandaag na 158 mijl om 11.00 uur het anker laten vallen bij Isla Colon. Dit eiland hoort bij Bocas del Torro. De meest noordwestelijke eilanden groep van Panama.
We wisten dat het een moeilijke trip naar het westen zou worden met tegenwind en de stroom ook tegen, maar met voortdurend paaltjes pikken is hij toch vervelender geworden dan we dachten.
Gelukkig hebben we in de haven van Shelter Bay bij Colon nog 85 liter diesel getankt, want het was deze trip op enkele uren na, allemaal motorzeilen of motoren. Dit was trouwens de eerste keer na Cartagena dat we diesel tankten.
Het weer was slecht. Onvoorspelbare squalls, de één na de ander. De windvlagen zorgde er voor dat de genua soms in een mum van tijd bak ging en nadat alles weer goed getrimd stond nog eens aan de andere kant. Meestal voeren we recht in de wind. Zonder genua maakten we dan gemiddeld 3 knopen voortgang. We hebben geprobeerd om zeilend een grote slag naar het noordwesten te maken, maar de stroom van ruim 3 knopen zette ons te veel terug naar het noorden.
Onderweg zijn we door heel veel gekapte bossen gevaren en vooral 's nachts is dat toch spannend. Tijdens de regenbuien hoorden we regelmatig een hoop kabaal onder de boot. Dit was niet leuk om te horen. Soms werd de schroef geblokkeerd. Dan stopten we de motor even. Omdat we een klapschroef hebben kon het gewas daarvan dan afglijden en konden we weer verder draaien. Een voordeel is wel dat het onderwaterschip weer goed gereinigd is.
Tijdens de nachtwacht van Barbara functioneerde de plotter niet goed meer, waardoor tijdens zulke buien de boot niet meer op koers gehouden kon worden. Ze moest toen achter het roer gaan staan om koers te houden. Gelukkig kon ik haar vanaf mijn slaapbank horen roepen. Na wat getest en gepruts bleek het gelukkig een slecht contact van een stekkertje te zijn. Alles werkte weer en het was bovendien toch mijn wachtbeurt.

We liggen nu weer als een huis voor anker in kristal helder water met nog zo´n 10 zeiljachten, vlak naast een jachthaven en het plaatsje Bocas Town.

Een waardeloze dag.

Zoals gepland, hebben we vanmorgen (17 novenber) om 7.00 uur het anker gelicht in Porto Santo en koers gezet naar Bocas Del Torro. 160 mijl naar het westen. De weersverwachtingen waren zodanig dat we wisten dat het een motor-zeilreis zou worden met wind van 0 tot 10 knopen uit het westen. Omdat dit weerbeeld voor minimaal een week voorspeld was hebben we besloten om maar te gaan. ’s Morgens vroeg vertrekken en de volgende dag in de middag aankomen, dacht ik.
Bij vertrek was het wel behoorlijk bewolkt, maar het zag er niet echt bedreigend uit, dus gaan met die banaan.
We schoten niet lekker op. Op volle toeren varen was mijn bedoeling niet, maar met tegenwind 4 knopen voortgang ook niet.
Bovendien kwam er de één na de andere squall* over ons heen met heftige wind snelheden uit verschillend richtingen met daarbij een hoop regen. Ook de golven werden steeds grilliger tegen de al bestaande deining in. In de middag was de voortgang zo slecht dat ik besloot om eens naar de schroef te kijken. Met een duikbril op en een lijn om mijn middel kon ik vanonder de zwemtrap de schroef zien. Deze was omwikkeld met een dikke prop zeewier. De boot ging echter zo tekeer, dat ik er zomaar niet bij kon komen om dit er uit te snijden. Barbara heeft toen de motor een paar keer volop achteruit laten draaien en zo is de prop zeewier er vanzelf uit gedraaid. In de middag werd het weer steeds slechter waarop we een alternatief hebben verzonnen. We besloten om naar de kust te zeilen richting Chagres River.
Deze rivier is goed beschut en mooi om de natuur te bewonderen. Bij nader inzien op de detailkaart zagen we dat de ingang van deze rivier een drempelhoogte heeft van 3 meter.
Op het moment dat we al koers gezet hadden, waren de golven ook al zo’n 3 meter hoog. Dus een goede kans om met de kiel op die drempel gesmakt te worden. We hebben toen maar koers gezet naar Colon. We zijn langs tientallen vrachtvaarders gevaren die voor anker op hun beurt lagen te wachten om door het Panama kanaal te varen. De pieren voorbij en aan de binnenkant van de Westshelter de Shelter Bay Marina in gevaren. Het was 17.00 uur toen we aanlegden en al bijna donker door de zware regen buien.
De haven ziet er prima uit met nog ruim vrije ligplaatsen. We blijven hier wachten op beter weer om toch naar Bocas Del Torro te varen.

Op deze dag hebben we heel veel vervuiling in het water gezien. Niet alleen wiervelden, boomstammen en ander soort hout, maar hele velden van allerlei plastic afval; flessen, slippers, snippers enz. Het leek soms wel een vuilnisbelt. Dit was erg deprimerend om te zien. Vooral met zo’n grauwe lucht erboven.

*Een squall, is een regenbui die ontstaat, doordat de neervallende koele regen de lucht afkoelt. Deze lucht condenseert en valt als het ware samen met de regen naar beneden en verspreidt zich in alle richtingen. De zwakke warmere wind die er naartoe stroomt worden dan koelere windvlagen uit tegenovergestelde richting. Van een afstand zie je de lichte zuilen in een donkere regenlucht, met daar boven de grote cumullus wolk. Vaak is de wolk na ongeveer een uurtje leeg en houdt het op met de windstoten en de regen totdat een nieuwe squall zich aankondigt.

Van Isla Grande naar Puerto Bello.

Vandaag(2 november)zijn we 8 mijl verder naar het zuidwesten gevaren. Hoegenaamd zonder wind, dus maar weer kalmpjes op de motor. Met de Genua uitgerold, want die 5 knopen wind kwam uit het noordoosten.
We liggen nu voor anker in een ruime baai met nog zo'n 30 zeiljachten en een paar vissers boten. Die zeiljachten hebben allerlei nationaliteiten. De open zee is aan de westkant, de wind nu uit het oosten, dus de avondzon schijnt volop in de kuip. Puerto Bello is een historisch stadje op de vaste wal. Zodoende zien we na een maand weer auto's rijden.
Het was eerst onze bedoeling om hier in te klaren, maar dit is nu niet meer nodig omdat dit een paar dagen geleden aan boord al is gebeurd.
We gaan eerst kijken of er goede bus-verbindingen zijn naar Panama City. Zo ja dan blijven we hier voorlopig liggen.

Van Chichime cays naar Grande Island.

De gripfiles gaven al een paar dagen geschikte wind verwachtingen om vandaag een flink stuk naar het westen te zeilen. Het begon met 25 knopen zuidelijke wind, eergisteren werd er nog 15 knopen verwacht en gisteren was dit nog maar 10 knopen. Voor ons nog steeds genoeg om met halve wind de afstand van 40 mijl in een klein dagje te zeilen. Vanmorgen (31 oktober) hebben we om 7.00 uur het anker opgehaald en hebben koers naar het westen gezet met gemiddeld 9 knopen zuidelijke wind. Het kon eigenlijk niet beter. Lekker ontspannen in de hoop dat het de hele dag zo zou blijven. Maar we hadden beter moeten weten. Na ruim 2 uur was de wind weer helemaal op en moest de motor maar weer bij.
Later ging de wind onder invloed van enkele squalls nog ruimen naar het noordwesten en kon de motor weer uit. De laatste 10 mijl kwam de wind pal tegen en werd het ook zwaar bewolkt. Opkruisen durf ik hier niet zo met die verraderlijke ondieptes, dus maar weer op de motor.
De aankomst achter Isla Grande was even wennen. Enkele mooie villa's tegen de berghellingen, wat fleurige restaurantjes en huisjes langs het water en snelle boten (taxi's) langs ons heen met zwarte mensen (negers) er in. Een heel verschil met Kuna Yala.
We hebben om 13.30 uur het anker laten vallen op ongeveer 3 meter diepte en aardig dicht bij het eiland met een mooi uitzicht naar de vaste wal aan de ene kant en en mooi uitzicht op het eiland en het levendige dorp aan de andere kant.

Van de Carti eilanden naar Chichime Cays.

Vandaag (29 oktober) zijn we naar de Chichime Cays gevaren. Deze eilanden liggen zo'n 8 mijl noordelijker dan de Carti eilanden. Dit is ook de één van de meest noordwestelijke eilanden van de San Blas.
Onze volgende ankerplaats zal westelijker ergens langs de kust richting Colon liggen.
We hebben ongeveer 5 mijl kunnen zeilen bij een zuidelijk windje van 6 knopen en toen de wind op was de rest maar weer op de motor. De ankerplaats was heel moeilijk aan te lopen. Een smalle opening door de riffen was moeilijk te ontdekken behalve dat er ergens aan bakboord een wrak lag van een vrachtboot en aan stuurboord moesten we een wrak van een zeiljacht passeren. Geen prettige aankomst.
Eenmaal op de ankerplaats aangekomen hebben we toch een geschikt plekje gevonden bij nog 9 andere zeiljachten.
We waren nog bezig met ankeren toen we al gepaaid werden door een boot van de havendienst. Hier waren de ambtenaren van de Panamese havendienst, de douane en de Kuna Yala afgevaardigde aan boord.
We waren nog steeds niet in Panama ingeklaard, dus dat werd direkt in orde gemaakt. Het was wel even slikken om de kostprijs.
De vergunning om een heel jaar met de Rapy langs de kust van Panama te kunnen zwerven kostte 213 dollar. Dat totaal 2 maanden voor ons genoeg was maakte niet uit.
De stempels in ons paspoort (immigration) kostten 50 dollar. De prijs voor het bevaren van de San Blas eilanden kostte nog eens 24 dollar. Dit bedrag is voor Kuna Yala.
Toen ze van boord gingen begon het behoorlijk te regenen. We hebben dus gauw het regenopvang zeiltje gespannen.
Aan het eind van de middag tegen donker kwam er nog een zeiljacht binnen. Terwijl ik hier naar zat te kijken liep deze bovenop het rif waar dat zeiljacht-wrak al op zat. Na een tijdje is hij gelukkig toch los gekomen.

Van Salardup naar de Carti Islands.

Gisteren (27 oktober) zijn we weer 10 mijl naar het westen gevaren. Het was mooi weer en zoals tot nog toe gewoon is, hoegenaamd zonder wind. Dus kalmpjes aan op de motor maar weer. Onderweg kregen we het fantastische bericht van Maaike over Stefan, dus we hadden een heel mooie dag.
We hebben het anker uitgegooid tussen 4 dichtbevolkte eilandjes. De Kuna's peddelen hier langs de boot alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Ze gaan hier met de kajak op bezoek in een ander dorp zoals wij dat met de fiets doen.

Van Holandes Cays naar Salardup.

Vandaag (24 oktober)zijn we naar Salardup (een eindje meer naar het westen) gevaren. Er was weinig wind en die hadden we tegen ook, dus kalmpjes op de motor. Het was maar 10 mijl.
Salardup is er één van een eilandengroep en koraalriffen, dichter aan het vaste land.
We zijn hier heengegaan omdat we morgen ochtend met nog een paar bemanningen van andere boten opgehaald worden om een excursie te maken op de Rio Sidra.
De ankerplek is heel mooi en goed beschut tegen de zeewind.

Vervolg op "hulp gevraagd"

De buitenboord motor doet het weer.
Het probleem was uiteindelijk te weinig compressie. In dit geval betekende het, dat het zuigertje niet genoeg kracht had om de benzinedamp binnen te zuigen. Ik heb de carburateur tig keren uit elkaar gehad om te zien wat er fout zat, maar kon steeds niks vinden. Toch was na elke keer langdurig aan het koortje trekken de bougie kurkdroog. Geen brandstof dus! Ik werd hier moedeloos van.
Toen ik een mailtje kreeg van mijn broer Wil dat het wel eens zou kunnen dat er een zuigerveer vastzat door al het water wat ik er al doorheen getrokken had, dacht ik eerst dat het te ver gezocht was. Toch heb ik vanmiddag een partij olie door de opening van de bougie gegoten en daarna een tijdje aan het koortje getrokken in de hoop dat de zuigerveer zo los zou komen, indien die vast zat. Na een tijdje de bougie er terug in gedaan, starten en verdomd hij draaide weer.
Gelukkig was het toch tijd voor een aperitiefje dus hebben we nu echt happy hour gevierd met aansluitend de zelf gevangen zeebrasem op de B.B.Q.

Naar Holandes Cays.

Vanmorgen (20 oktober)zijn we vanaf Coco Bandero Cays naar Holandes Cays gezeild. Het was een tripje van amper 2 uur en een afstand van ongeveer 6 mijl. We liggen nu zo'n 9 mijl uit de kust voor anker, beschermd door het onbewoonde BBQ island, Banedup island en uitgebreide koraal riffen. Er liggen hier nog 1 Duits en 8 Amerikaanse zeiljachten. De eilandjes beginnen op elkaar te lijken. Elke keer vol met kokos palmbomen en mooie zandstrandjes. Laura Dekker heeft hier op weg naar het Panama kanaal ook voor anker gelegen.

Van Niadup naar Nargana en Corazon.

Zaterdagmorgen zijn we om 09.45 uur vanaf Niadup vertrokken en ruim 2 uur later na ongeveer 10 mijl het anker laten vallen bij de eilandjes Nargana en Corason. We zijn nu bij de centrale San Blas eilanden aangekomen waar het uiteindelijk allemaal om te doen is. Er was hoegenaamd geen wind, dus het werd een tripje op motorkracht.

De 2 overvol bewoonde eilandjes zijn door een mooie overdekte loopbrug met elkaar verbonden. Het is hier totaal niet primitief en hopen morgen op een schooltje te kunnen internetten.

Inmiddels is het dinsdag 18 oktober. We hebben het anker deze morgen opgehaald en hebben deze 5 mijl vanaf de kust weer gedropt bij de Coco Bandero Cays.

We liggen hier beschut achter piep kleine prachtige onbewoonde eilandjes en aansluitende uitgebreide koraal riffen. Het water is hier kristal helder, het weer de laatste dagen jammer genoeg niet. Net zoals bij Nargana liggen ook hier een paar andere zeiljachten voor anker.

Van Tupile naar de Devil Cays

Gisteren (12 oktober) hebben we om 10.15 uur het anker gelicht om naar Niadup te varen. Niadup is één van de drie eilanden van Devil Cays.
Eenmaal op de goede richting kregen we slecht weer met de wester wind van 20 knopen pal tegen.
Omdat de afstand die we moesten varen ongeveer 24 mijl was, besloten we liever rechtsomkeer te maken en hebben het anker weer laten vallen op een hele rustige plek. Na een uur was het weer overigens helemaal opgeknapt.

Een paar eilandjes onderweg.

Vanmorgen (13 oktober) kwam de wind van 10 knopen wel uit de voorspelde zuidelijke richting, dus zijn we opnieuw vertrokken naar Niadup. We hadden maar 3 waypoints op de kaart en zeilden zodoende behoorlijke lange rakken. We hadden ongeveer halve wind van 10 knopen en voeren met alleen de Genua uit. We hebben de hele trip door de stuurautomaat laten sturen.
Om 14.45 uur hebben we het anker laten vallen op roeiafstand van Niadup en aan de andere kant het vaste land.
Het was al met al een heerlijke ontspannen zeiltocht.

Hulp gevraagd.

Motorpech.

Om met de bijboot vanaf onze ankerplaats naar San Ignacio de Tupile te varen hebben we de buitenboord motor nodig. Het is een afstand van ruim een mijl en hoewel de zee hier achter de riffen behoorlijk vlak is vinden we het toch iets te ver om te roeien.
Vlak bij het eiland kunnen we niet ankeren omdat het daar overal te diep is.
De laatste dag bij Mamiputu is de buitenboord motor er mee gekapt en ik (Henk) dacht hem gisteren wel even aan de praat te krijgen, maar niet heus. Vandaag (11 oktober) ben ik bijna de hele dag bezig geweest, maar het is niet gelukt en ik werd er moedeloos van. Verder was het trouwens toch behoorlijk regenachtig weer en Barbara heeft intussen een lekker brood gebakken en wat gelezen. Dus als het met dat motortje uiteindelijk gelukt was, hadden we ons bezoek aan Tupile gewoon een dag opgeschoven. Nu hebben we echter besloten om morgen verder te varen en een volgende ankerplaats zal zeker minder problemen geven met de te roeien afstand. Een paar honderd meter is trouwens geen probleem.

Nu het 2.5 PK 2 tact motortje:
Wie kan mij een tip of een aanwijzing geven, waar ik iets mee kan doen zonder een "Mariner"dealer in de buurt?
Ik zal het probleem uitleggen en wat ik allemaal heb gedaan als poging om het te verhelpen.
Het was al een tijdje zo dat ik last had van water. Dit heb ik steeds opgelost door de carburateur te drainen. Het werd echter steeds erger totdat dit niet meer hielp.
Ik heb toen de carburateur uit elkaar gehaald en gereinigd.
De brandstof tank, slangetje en afsluitertje gereinigd.
De brandstof van water gescheiden.
De bougie gereinigd en de vonk-brug gecontroleerd. Deze getest op vonken.
De elektrische onderbreker getest en nagekeken.
De carburateur bij montage op het motorblok, goed aangedrukt op de rubber dichting.
Omdat ik de brandstof al helemaal niet meer vertrouwde, nieuwe brandstof in het tankje gedaan. Omdat deze benzine een ander geurtje heeft, heb ik deze getest door hiervan een flessendop in de fik te steken.
Alles nog eens herhaald en nog eens en nog eens.

De tipgevers worden bij voorbaat hartelijk bedankt. Als het motortje weer draait kom ik hier zeker op terug.

P.S.
Als je dit bericht als antwoord gebruikt, gelieve bovenstaande te verwijderen i.v.m. de radio zendtijd.
Beter is het om een mailbericht te sturen via "contact" in de website.

Van Mamitupu naar San Ignacio de Tupile.

Vanmorgen (10 oktober) hebben we om 10.15 uur het anker opgehaald en vanmiddag na ongeveer 15 mijl weer laten vallen nabij San Ignacio de Tupile.

Het was eigenlijk prachtig weer om te zeilen, maar we durfden de zeilen niet te hijsen omdat het een nogal ingewikkelde trip was. Op deze reis hebben we 17 waypoints gevolgd om door dit labyrint van eilandjes, zandbanken en koraal riffen heen te komen. Het was een wonderlijk mooie ervaring. We zijn zelfs na 8 dagen weer eens een zeilboot tegen gekomen. Het was een Belg, maar jammer genoeg ging hij in tegengestelde richting, dus bleef het bij zwaaien.
Onze (veilige)ankerplaats is dichtbij het vaste land en het eiland waar het ons om te doen is ligt ruim 1 mijl bij ons vandaan. Maar we hebben al een eerste indruk. Het eiland is compleet vol met hutten, gebouwen en zelfs een kerk. We zien al heel wat TV antennes en nu het donker is zien we zelfs hier en daar lichtjes branden. Heel wat anders dan Mamitupu denken we!

Aankomst Mamiputu op 7 oktober.

Gisteren is het mooi weer gebleven, maar in de loop van de avond was de wind weer op. We hebben toen de motor gestart om nog wat voortgang te hebben. Gemiddeld 3 knopen was genoeg om hier 's morgens om een uur of 9 aan te komen. Afgelopen nacht kon de motor weer uit. We hebben toen ook nog een flinke
regenbui over ons heen gehad. Vanmorgen moest de motor weer bij.

De aanloop was spannend. Geen boeien, weinig hulp van de plotter, veel ondieptes en veel koraalriffen. Vanuit de (hele goede) Pilot hebben we waypoints in het scherm overzicht van de plotter gezet met een schaal van 32 mijl. Verder moesten vooral de ogen en de dieptemeter het doen.
Hoewel we toch nog 2 keer een zandbank geraakt hebben, lagen we om 10.00 uur voor anker in een sprookjesachtige omgeving.

Door de super vriendelijke Indianen die in hun uitgeholde boomstammen voorbij komen peddelen, krijgen we de indruk dat hier zeer weinig bezoekers komen.

Van Isla Rosario naar Mamitupu (Panama).

Rapy voor Isla Grande.

Eigenlijk wilden we nog 25 mijl naar het zuiden varen richting Bernardo eilanden, maar omdat we hier enkel een summiere omschrijving van hebben en de plotter veel koraal riffen laat zien, durven we dit niet aan. Van Panama hebben we een heel duidelijke Pilot met veel detail kaarten. Dus:

Gisteren (5 oktober)hebben we om 10.00 uur het anker opgehaald en zijn we op weggegaan richting Mamiputu, één van de honderden eilandjes voor de Panamese kust. De totale afstand is ongeveer 150 mijl en omdat deze eilanden allemaal omgeven zijn van de koraal riffen, willen we zeker bij vol daglicht aankomen.
Omdat we niet op veel zeilwind hoeven te rekenen willen we hier 2 dagen en nachten over doen. Ook willen we zoveel mogelijk brandstof sparen.
Gisteren overdag hadden we Z.W. wind van gemiddeld 10 knopen. Onze uitgezette koers was ook Z.W. dus we hebben grote slagen moeten maken. Met de stroom tegen schoot dat niet echt op. In de avond ruimde de wind van gemiddeld 12 knopen naar het westen. De hemel was helder en we voeren met de boeg in de zilveren baan van de iets meer dan half volle maan. Dit was perfect nachtzeilen! Wel was er aan de horizon voortdurend het weerlichten van onweersbuien die ons alert hielden.

Vanmorgen vroeg werd het steeds meer bewolkt en de wind was helemaal op. Een zware regenbui heeft de boot toen weer eens behoorlijk schoon gespoeld. Op dit moment is de wind van gemiddeld 8 knopen naar het zuiden gekrompen en gaan we met een gangetje van 3.7 knopen op ons doel af.
Het is nu 12.00 uur en we hebben nog 58 mijl voor de boeg. Met gemiddeld 3 knopen snelheid komen we mooi op tijd aan.

Bovenop een koraalrif bij Islas Rosario.

Gisterenmorgen(2 sept.)hebben we om 12.00 uur het anker gelicht in Cartagena en na ongeveer 20 mijl om 15.30 aan een mooring vastgemaakt bij Isla Grande, een eiland van de Rosario eilanden.
Deze eilandjes liggen Z.ZW. van Cartagena. De wind van 15 knopen kwam uit het W.ZW. dus moesten we opkruisen. Later ging de wind wat liggen tot 10 knopen en ruimde naar W.NW.

We kwamen op het eind van de middag aan zodat de zon al aardig laag zat. Om 19.00 uur is het hier al hoegenaamd donker.
Wij hadden van te voren een waypoint uitgezet welke we volgens de Pilot moesten aanhouden om van daaruit de herkenbare aanwijzigingen te volgen om achter de koraalriffen te komen.
Toen we volgens de plotter bovenop dit waypoint zaten zag ik inderdaad de rode boei die ik aan bakboord moest passeren enz. Zo voeren we voorzichtig de richting van deze boei op maar halverwege begon de bodem drastisch op te lopen van 60 meter naar 4 meter. Dus nog voorzichtiger knalden we alsnog boven op het koraalrif. Dit gaat door merg en been! Volle kracht achteruit en we waren weer los, maar direct kwamen we achteruit weer op een rif (O, arm roer) Volle kracht vooruit en weer kwamen we los. Na wat geschuur kwamen we uit de riffen terug op dieper water. Toen geschiedde het wonder! 50 Meter bij ons vandaan lag een grote witte mooringboei. Hier hebben we aan vast gemaakt en bekomen van de schrik en ´s nachts slecht geslapen.

Wat is er verkeerd gegaan?
1e. We hadden er voor moeten zorgen om eerder, met meer licht aan te komen. Je ziet dan in ieder geval veel meer onder de waterspiegel.
2e. We hebben een plotter die behoorlijk gedetailleerd op 1 1/2 mijl aangeeft. maar niet gedetailleerd genoeg met openingen in een rif. We hebben een zeekaart van deze eilanden, maar ook niet gedetailleerd genoeg.
3e. De echte fout die ik gemaakt heb is om het waypoint niet nauwkeurig genoeg in de plotter te zetten. Op graden en minuten nauwkeurig vond ik genoeg, maar in dit geval scheelde het toch ongeveer 400 meter. Hierdoor lagen we net naast onze bestemming een andere baai in te kijken.

Vanmorgen heb ik het waypoint opnieuw, maar nauwkeurig op tiende minuten in de plotter gezet. Vanaf onze mooring plaats konden we nu de ware boeien en de toegang inschatten.

Net toen we van de mooring los wilden kwam er een lokaal bootje die ons wilde helpen. Zo iets kun je niet weigeren, dus één van de mannen is bij ons voor op dek gaan staan en gaf vandaar de richting aan hoe ik moest sturen.
Zo liggen we nu achter het rif in een prachtige baai.
De schade aan de kiel en het roer is beperkt gebleven tot wat krassen in de Cuppercoat.

Ankeren in Cartagena.

Na de luxe fijne haven van Santa Marta hebben we in Cartagena even moeten wennen aan de omgeving van onze ankerplaats. Ankeren doen we in beginsel erg graag. Daar hoort dan de mogelijkheid bij om ´s morgens of zomaar overdag even een duik in het water te kunnen nemen. Hier stop ik m´n grote teen er nog niet in. Na een flinke regenbui loopt al het straat water van de stad in deze baai. Het is dan een grote rotzooi rond de boten. Het water voldoet misschien aan alle zwemnormen, maar het ziet er niet uit. De oorzaak hiervan is dat hier ondanks de vele vuilbakken langs de straten nog veel op straat geflikkerd wordt en dat zie je dan gewoon allemaal voorbij drijven.
Voor de sterke aangroei van fouling was ik al gewaarschuwd, maar ik dacht dat het met onze boot wel los zou lopen. Toen ik vanmiddag met m´n hand onder de waterlijn langs de boot ging leek het op zeer grof schuurpapier. Niet te geloven! Gelukkig kon ik het er met blote handen vanaf duwen, maar in de volgende heldere baai heb ik weer een flinke klus in het vooruitzicht. Boven de waterlijn is een sopje ook geen overbodige luxe.

Doordat hier de wind erg wisselvallig van richting is en de boot minstens 1 keer per dag om zijn anker draait, heb je vanuit de kuip constant een ander uitzicht en dat is niet persé mooi maar wel erg fascinerend.
We kunnen hier met de bijboot aan een dingy steiger in de haven van Club Nautico aanleggen. Er is dag en nacht bewaking.

Hoe ze aan de naam komen weet ik niet maar het lijkt helemaal nergens op. Er is verder niets dan alleen maar een aftandse zooi en als je het lef hebt om in het donker nog een praatje met een andere zeiler te maken moet je die enkele nieuwsgierige rat maar op de koop toe nemen.

Van Santa Marta naar Cartagena.

Eergisteren (15 september) om 11.45 uur hebben we de landvasten losgemaakt en hebben gisterenmiddag na 110 mijl om 15.30 het anker laten vallen in de binnenbaai van Cartagena.

Aanloop van Cartagena.

De koers was eerst W.ZW. en voorbij Barranquilla meer naar het zuidwesten.
Het eerste gedeelte was een zonnige dag en hebben we aardige voortgang gemaakt met noordoostelijke wind van max. 10 knopen.
‘s Avonds is de wind nog wat gaan liggen en moest de motor meehelpen. ‘s Nachts kregen we de wind van voren maar kwamen er van achteren 2 onweersbuien naderbij. Eén aan bakboord en de ander aan stuurboord. Daar tussenin werd het steeds zwarter met hevig onweer. Voor de eerste keer hebben we (uit voorzorg) de 3e reef in het grootzijl getrokken. Toen de buien overtrokken hebben we de luiken gesloten en binnen afgewacht. Het was niet prettig wachten met al die bliksems. De windrichting wisselde van alle richtingen maar werd niet krachtiger dan 20 knopen. Daarna was alles weer kalm en weinig wind. Gistermiddag is het toch plots hard gaan waaien (Z.+/- 30 knopen) en waren wij blij dat de 3e reef er in zat. Wij hebben zo de laatste halve dag opgekruist richting Cartagena.

We zijn tussen het eiland Tierra Bomba en de stad zelf de baai in gevaren en kwamen zo vlak langs de woning van Lo Vanhaelen, waar zijn familie op het balkon stond te zwaaien.
Hierover vertelt Barbara meer in haar “Verhalen”.
We liggen op een ankerplaats die een beetje lijkt op van het Spaans Water, alleen veel drukker en veel Amerikanen om ons heen.

Het traject vanaf Aruba tot Cartagena staat in het rijtje van top 5, van de meest moeilijke “Sailing passages” ter wereld. Wij hebben dit in enige mate ervaren. Maar vlak bij ons ligt de Little Ben met aan boord de Engelsman Jim, die al eerder, noordwest van Santa Marta op een hele steile golf compleet rondgedraaid is met zijn bootje van ± 7 meter. Jim kennen we nog van het Spaanse Water.

Aankomst in Colombia.

Vanmiddag 4 september hebben we na ongeveer 265 mijl om 13.30 uur afgemeerd in de haven van Santa Marta. Het laatste gedeelte gingen we ook hoegenaamd zonder wind. Ook de stroom hebben we tot het laatst tegen gehad. Gelukkig hadden we genoeg diesel aan boord.
Afgelopen nacht zijn we nog onder een dik pak wolken door gevaren, maar hier kwam geen zuchtje wind uit, wel grote regendruppels.

De haven van Santa Marta is nieuw en erg mooi. Mooi gelegen ook tegen een bruisende stads kern aan.
We werden vriendelijk begroet en geholpen door de mensen van de haven. Hoe duur hier de ligplaatsen zijn horen we morgen omdat op zondag het haven kantoor gesloten is.
De eerste indrukken van Colombia zijn heel goed.

2e Dag op soms woelige baren.

Afgelopen nacht (3 sept.)is de wind helemaal verdwenen en waren we genoodzaakt om op de motor verder te gaan.
De wind verwachtingen hadden dit al gemeld en zo hadden we hier al een beetje op gerekend.
We hadden niet gerekend dat we de stroom ook tegen zouden krijgen en dat is nu al vanaf Pta. Gallinas tot nu toe met 1 tot 1 1/2 knoop. Komt het omdat we misschien te dicht (+/- 10 mijl) op de kust zitten?

Het was gisteren mooi zonnig weer en vannacht een heldere hemel maar vanochtend rond 10 uur werd de lucht langs de kustlijn gitzwart en naderde ons vanuit het Z.O.
We hadden de Genua al opgerold en het grootzeil met 2 reven laten staan. We motorden gewoon onze koers. Toen, in een mum van tijd stond er over de 30 knopen wind met uitschieters naar 40.
Hevige regen ging horizontaal over de boot en de zee was woest. De boot ging er wel goed door. We helden wel maar niet overdreven. Zelf stonden we binnen in de kajuit opening waarvan we de schotten al hadden geplaatst. Het enige enge was het hevige onweer. Alles bij elkaar duurde het nog geen uur. Daarna was alles weer rustig en hoegenaamd geen wind. Tot nu toe ziet alles er vredig en kalm uit.
We hebben nog 91 mijl te gaan en op dit moment denken we in de loop van zondagmiddag aan te komen.

Vertrek van Aruba.

Vanmorgen (2 sept.) hebben we om 9.00 uur het anker gelicht en langs de binnenkant van de riffen naar Barcadera gevaren.

Hier passeren we Renaissance eiland.

Bij het aanmeren aan de kade was het even oppassen, omdat aan de noordkant toch een flinke ondiepte is. Deze is wel aangegeven met boeien. De diepte langs de noordkant van deze kade is ook maar 2 meter. Daar hebben wij met onze boot gelukkig geen last van. Het uitklaren ging vlot, maar vreemd genoeg moesten we daar bij de immigration 10 dollar liggeld per uur betalen.
Buiten de werkuren is het 15 dollar en op zondag zelfs 20 dollar.
We vertrokken binnen een uur (10.45 uur)richting het westen met een O.ZO wind van gemiddeld 25 knopen. We hebben 2 reven in het grootzeil en hadden de Genua (zonder boom) een stukje ingerold. Maar met de meegaande stroom van +/- 1 1/2 knoop ging het behoorlijk hard.
Vanmiddag rond 15.00 uur zakte de wind naar 15 knopen en kromp naar het oosten.
Dus Genua naar stuurboord en de boom erin. Op dit moment (19.30 uur) staat er een oostelijke wind van gemiddeld 10 knopen.
Om 18.30 uur zijn we de eilandjes Mon Monjes Norte vlak lans de noord kant gepasseerd.
Wij verwachten nog steeds dat we zondag rond 12.00 uur in Santa Marta aankomen.

Van Curacao naar Aruba.

Vanmorgen (21 aug.) hebben we om 06.30 uur het anker opgehaald bij Santa Cruz en na 57 mijl om 17.00 uur weer laten vallen bij Oranjestad.
Het was een bijna windstille dag d.w.z. maximaal 8 knopen uit het oosten. Dus de hele dag kalm op de motor (bij 2300 toeren).Het gereefde grootzeil erbij voor wat meer stabilisatie. In het begin schoot het niet op met de stroom tegen, maar gelukkig veranderde dat halverwege. De stroom kwam flink in ons voordeel en alles werd weer goedgemaakt. Om 16.00 uur meerden we aan in Barcadera Port, om in te klaren. Na een half uurtje vertrokken we daar alweer om nog een paar mijl verder te varen richting ankerplaats, pal ten noorden van de start -en landingsbaan van de luchthaven.

Het is nog even wennen aan al die laag overkomende vliegers, maar nog meer aan de jet skiërs die hier rond blazen. Het water is hier heel helder en er kwamen al een paar schildpadden langs de boot naar hun graas gebied. Morgen eerst even snorkelen en dan Oranjestad verkennen wat hier behoorlijk dichtbij is.

Vertrek van Spaanse Water.

Vanmorgen zijn we dan toch van het Spaanse Water vertrokken , nadat we afscheid hebben genomen van mensen die we daar hebben leren kennen als vrienden en goede buren.
Om 11.00 uur ging het anker op en na een gerieflijke zeildag van 26 mijl om 16.00 uur weer neer in een prachtige baai bij Santa Cruz.

We liggen hier zoals we al verwachtten als enige boot op een mooie ankerplaats vlak voor een heel gezellig strandje in het noordwesten van Curaçao.

Planning voor de komende periode.

Morgenochtend om 6.00 uur vertrekken we richting Oranjestad op Aruba waar we half in de middag denken aan te komen. Hier zullen we minimaal een weekje blijven.
Daarna gaan we naar Santa Marta in Colombia. Dit is een tocht van ongeveer 2,5 dag. Hier blijven we ook minimaal een week.
Vervolgens gaan we naar Cartagena waar we een langere tijd willen blijven liggen, om van hieruit ook het binnenland in te reizen.
Na Cartagena trekken we langzaam langs de kust naar het zuidwesten tot aan Panama. Daar zullen we veel tijd besteden rond de San Blas eilanden. Dit zijn de zogenaamde juweeltjes in het Caribische gebied.
Na Panama gaan we richting Costa Rica en na 15 november als het orkaan seizoen voorbij is verder naar het noorden, richting Cuba.
Hierna is alles nog onbestemd.

Van Bonaire naar Curacao.

Vanmorgen (20 juni) zijn we om 09.30 uur uit de haven op (knus)Bonaire vertrokken en na 36 mijl het anker om 16.30 uur laten vallen in het Spaanse Water op Curacao.
We hadden een ruim windje uit het oosten van 10 tot 20 knopen.
Het was een heel ontspannen zonnige zeildag met alleen de Genua uitgerold.
Oorspronkelijk hadden we de koers uitgezet naar Klein Curacao om daar aan de leizijde van dit eilandje te overnachten, maar toen we ten noorden van dit eilandje zeilden, kwam er een donkere lucht min of meer uit het zuid-oosten onze richting op. We hebben toen voor alle zekerheid koers gezet naar Curacao zelf.
Eenmaal Klein Curacao gepasseerd was de donkere lucht inmiddels langs ons heen, klaarde het helemaal op en verminderde de windkracht naar 10 knopen. Maar om dan weer terug te varen.........
Klein Curacao was ons aangeraden om ´s avonds en ´s morgens o.a. zijn mooie kolonie Flamingo´s te bewonderen.

Het Spaanse Water is een grote lagune met veel schiereilandjes in het zuidoosten van Curacao.
Over ruim een week gaan we hier een haven in, waar de boot 5 weken blijft liggen. RAPY ligt dan (veilig) beschermd in de periode dat wij zelf in Nederland zijn.

Uitzicht vanaf de boot op het Spaanse Water.

Aankomst Bonaire.

Vanochtend (23 mei)om 11.00 uur hebben we in Kralendijk aan een mooring vastgelegd.
Het laatste gedeelte van de reis ging gerieflijk met mooi weer en goede (halve) wind van 13 knopen.
Op de eerste dag en nacht na was het eigenlijk perfect zeilweer. Ons grootzeil was de hele reis gereefd en de Genua een stukje ingerold. We hebben er gedurende deze trip niet verder mee getrimd.
Hier in Kralendijk ziet het er compleet anders uit dan alle vorige eilanden. Een beetje Nederlands? Net kwam onze kennis Wim uit Dintelmond langsvaren met een charter zeilboot vol passagiers. We gaan hem vanavond ontmoeten bij Karel's dinghy dock. Deze is hier gelijk aan de kant en ziet er gezellig uit.
Over Wim zal Barbara meer vertellen.

Karel´s dinghy dock (beach bar)

Onderweg naar Bonaire.

Eergisteren 20 mei hebben we om 09.30 het anker opgehaald, nadat het was gestopt met regenen.
We hebben bij het passeren van St.John en St.George alles weer terug gehad, veel regen en veel wind, (20 tot 25 knopen)dit was niet voorspeld. Dat is gedurende de hele dag en nacht zo gebleven. 's Nachts heeft het ook nog flink geonweerd. De bliksems bleven gelukkig bovenin. Maar omdat alles zo pikdonker was leek het net of steeds snel het licht aan en uitging. Omdat de wind schuin van achteren kwam, hebben we de kajuit met de luiken moeten sluiten. Wij zaten om de beurt met zeilpakken en laarzen aan in de kuip.
Gisteren knapte het weer behoorlijk op, de zon scheen weer en er was gemiddeld 15 knopen halve wind.
Ook wij konden weer een beetje opknappen want we waren allebei katterig en hebben ook allebei de vissen een keer gevoerd.
Afgelopen nacht werd de zee ook steeds rustiger. Op dit ogenblik is het 12.30 uur ,s middags en het is prachtig weer met gemiddeld 10 knopen ruime wind.
Totaal was het vanaf Jost van Dyke 445 mijl waarvan we er nog 140 voor de boeg hebben. We denken om in de loop van morgen middag op Bonaire aan te komen.

Van Tortola naar Jost van Dyke.

Gisteren, 16 mei hebben we de mooring om 12.30 uur losgegooid en vertrokken naar Great Harbour op Jost van Dyke. Het was een lekker zeiltripje van amper 5 mijl met een ruim windje van 5 tot 10 knopen.
Voor ons is het voorlopig de meest noordelijke bestemming van onze reis. We blijven hier nog wat hangen, voordat we naar Bonaire oversteken.
Jost van Dyke was een Hollandse piraat, waarnaar dit eiland is genoemd. Er zijn hier ongeveer 150 inwoners. We liggen hier in een niet al te drukke baai. We zien hier veel Pelikanen, meeuwen en andere viseters. Aan de wal ziet het er erg aantrekkelijk uit, een strandje met daarachter wat eettentjes en een paar winkeltjes.

Great Harbour

Van Road Harbour naar Soper´s Hole.

Vanmorgen 15 mei hebben we om 11.00 uur het anker opgehaald in Road Harbour en na ongeveer 10 mijl aan een mooring vast gemaakt in Soper´s Hole. Op de trip hier naartoe hadden we heel weinig wind uit het zuidwesten, juist waar we naartoe moesten, dus het meeste maar weer op de motor. Soper´s Hole is in het uiterste zuidwest puntje van Tortola. De baai ligt bezaaid met bezette moorings en er is nergens een fatsoenlijk ankerplekje te vinden. Op zich niet erg, maar zo´n mooring kost 25 dollar per nacht en dat vinden we een beetje overdreven, dus we blijven hier niet lang.

Benzine halen voor de buitenboordmotor.

Nu is het zwaar bewolkt, maar de baai hier zal er bij zonniger weer best aantrekkelijk uitzien. Het schijnt in het hele Caribische gebied een beetje hetzelfde te zijn en de komende dagen ook zo te blijven.

Van Virgin Gorda naar Tortola.

Voor anker bij The Baths.

Vanmorgen 12 mei hebben we om 10.15 uur het anker opgehaald bij de Baths in het zuidwesten van Virgin Gorda en om 13.45 uur weer laten vallen in de baai van Road Harbour op Tertola. Het was zwaar bewolkt en geen zuchtje wind dus heel kalm op de motor de +/- 10 mijl afgelegd.
Een wereld van verschil! Van Virgin Gorda met zijn 1100 inwoners en prachtige ankerplekken nu op een eiland met 11000 inwoners. We liggen hier helemaal in het hoekje van de baai van de hoofdplaats Road Harbour, om wat voeding e.d.te storen en misschien wat technische onderdelen. Heel druk om ons heen met aan 2 kanten havens waarvan in één meer dan honderd huurboten klaar liggen en de anderen hele grote (motor) jachten.

Wij liggen ongeveer in de achtertuinen van een paar appartementen. Met ons bijbootje zijn we in de grote boten haven naar de wal gevaren. Er is hier een heel gezellig bar/restaurant waar we beperkt kunnen internetten. Voor de rest moeten we het allemaal nog een beetje bekijken. Op het ogenblik regent en onweert het en nog steeds geen wind, dus bij 30 graden behoorlijk klam.

Van St.Thomas Bay naar Gorda Sound.

Vanmorgen heb ik de motor gestart en de koelwaterpomp werkt gewoon zoals het hoort. Dus zijn we op motorkracht vertrokken naar het noordelijkste puntje van Virgin Gorda, om daar na ongeveer anderhalf uur in een hele grote baai "Gorda Sound" opnieuw te ankeren.

Het is eigenlijk geen baai, maar een beschermd stuk zee door een paar eilanden en wat riffen. Wij liggen pal achter een rif met daarvoor aan de noordkant de Atlantische Oceaan. De wind komt uit het noord-oosten en de golven van de oceaan gaan hier over in een branding op het rif. We blijven hier nog wat en zullen in dit gebied hooguit de boot nog wat "verhalen", want er zijn hier nog een paar mooie anker-plaatsen.

Nachtzeilen naar de Virgin eilanden.

Aankomst Philipsburg

Gisteren (2 mei) hebben we om 17.00 uur het anker opgehaald in de baai voor Philipsburg en vanmorgen om 09.00 uur na 85 mijl weer laten vallen in de St. Thomas Bay van Virgin Gorda.
Het was een gerieflijke pikdonkere nacht met een ONO windje van 10 tot 15 knopen ruime wind.
Alleen de aankomst was even spannend omdat de motor geen koelwater pompte. Zodoende hebben we heel langzaam naar een mooi plekje onder zeil opgekruist en daar het anker gedropt. Het pompje trekt waarschijnlijk lucht langs een lekke slang aansluiting. Dit zal ik morgen op mijn gemak bekijken.
We hebben hier in Spanish Town ingeklaard en gaan van hieruit op verschillende eilanden de mooie anker plekken opzoeken. Voorlopig hebben we hier al een sprookjesachtig mooi uitzicht. We zijn echter weer niet de enigen die daar zo over denken. Veel Amerikanen weten dit al langer. Morgan Freeman komt hier regelmatig. Het is zijn favoriete eiland in het Caribisch gebied.

Naar de Simson Bay Lagoon.

Vanmorgen (1e paasdag)zijn we vanaf Philipsburg in een uurtje naar de Lagoon gevaren. Daarom hebben we de zeilen niet uitgepakt. Onderweg kwamen we de boten "La Luna" en de "Vivente" nog tegen, die op weg gingen vanuit de Lagoon naar een klein eilandje ten oosten van St.Maarten.

Om de Lagoon op te kunnen varen, moesten we een ophaalbrug passeren welke op vaste tijden 4 keer per dag open gaat.
Op de Lagoon aangekomen kwamen we in een kompleet andere wereld terecht. Honderden zeiljachten liggen hier van van allerlei pluimage. Van noten dopjes tot multi miljonairs jachten. Veel Canadezen, Zwitsers en aardig wat Nederlanders.
Wij hebben voorlopig het anker laten vallen op de grens van St.Martin (Franse zijde) en St. Maarten (Nederlandse zijde), net naast het verlengde van de landingsbaan. De hele dag door brullen de vliegers hier in regelmaat naar boven.
We zijn hier in principe naar toe gekomen omdat hier een dealer is van Air Breeze. Bij deze dealer liggen (als het goed is) 3 nieuwe wind-bladen klaar voor onze wind generator. Dit ding is ons enige zorgenkind.
Zodra deze weer stroom levert zal ik daar voor de liefhebbers uitgebreid verslag over doen in de rubriek "Techniek".
In deze Lagoon zijn vooral aan de Nederlandse zijde div. jachthavens en allerlei scheeps reparatie werven, bedrijven en leveranciers.

In het vorige verslag was ik nog vergeten te vertellen dat we voor het eerst sinds we zijn vertrokken, controle hebben gehad van de Coast guard. Dit was na vertrek vanaf Sint Eustatius. Zij kwamen langszij en vroegen of ik Nederlands sprak. (Ja). Toen vroegen ze waar ik naartoe ging. (St. Maarten)
En hoeveel personen er aan boord waren.(Ik met m'n vrouw, maar die zit net op het toilet).
Ze wensten me glimlachend een goede reis en voeren weg.
In Sint Eustatius hadden we ons niet in -en uitgeklaard, dus dat was toch even schrikken.

Zwemmend naar Sint Maarten.

Aankomst Sint Maarten.

Van een slaapwandelaars eiland naar een dynamische toeristische trekpleister.
Vanmorgen hebben we de mooring om 07.45 uur losgegooid in St. Eustatius en na 35 mijl om 14.30 uur het anker laten vallen in Groot Bay voor het strand van Philipsburg. De laatste 100 meter heb ik (Henk) zwemmend afgelegd. Zo kwam ik gelijk tussen de badgasten van het mondaine strand terecht.
We hebben vandaag alles op de motor gevaren. Er was totaal geen wind en de verwachtingen voor de komende dagen blijft als het is. Maar het was ook wel eens lekker op een spiegel gladde zee onder de bimini. Het was echt goede vrijdag. We blijven hier 2 nachten en gaan dan door naar Simson Bay Lagoon. Niet ver hier vandaan.

Van Antigua naar St. Eustatius.

Vertrek uit English Bay, Antigua.

Gisteravond (18 april) hebben we om 18.00 uur het anker opgehaald in English Bay, direkt na een skype gesprek met broer Kees in Portugal. De koers was NW. naar Oranjestad op St. Eustatius, waar we na ongeveer 90 mijl om 10.00 uur deze morgen aan een mooring hebben vastgemaakt.
De wind kwam met 5 tot 16 knopen uit het NO. Dus we zeilden "aan de wind" tot "halve wind". Het eerste uur na vertrek met behulp van de motor en de laatste paar uur ook. De wind was toen helemaal op.
In de nacht ging het helemaal prachtig. We maakten een goede voortgang onder bijna volle maan en met behulp van de windvaan stuurinrichting.
We hadden de keus gemaakt om deze oversteek 's nachts te doen omdat het te ver was om het in daglicht te doen bij deze wind. De aankomende week wordt er nog lichter weer verwacht.

Aankomst Oranjebaai, Statia.

Hier op de rede van Oranjestad ligt nog 1 Nederlands zeiljacht en verder niets dan een eind verderop wat Tankers, die liggen te wachten op een los- of laadplaats van de raffinaderij.
Vanmiddag gaan we de klif op waar de (upper)stad en fort Oranje zijn, waarvan we vanaf hier de Nederlandse vlag zien wapperen.

Van Guadeloupe naar Antigua.

De Pilaren van Hercules aan de ingang van de English Bay.

Vanmorgen(12 april) hebben we om 06.45 uur het anker gelicht in de baai van Deshaise en na 43 mijl om 14.45 uur weer laten vallen in English Bay. Deze baai ligt aan de zuidkust van Antigua vlak bij de plaats Falmouth. Omdat we vandaag pal noord gingen hadden we de werkfok op de 2e voorstag gehesen. Maar we zeilden wisselend van "aan de wind" tot "ruime wind" met wisselend van 7 tot 18 knopen.
De verwachtingen waren ONO 10 tot 15 knopen. Soms zeilden we lekker, soms moest de motor er een beetje bij en soms helemaal op motorkracht. Geen echte fijne zeildag. Bovendien was de lucht dicht bewolkt en waren er regelmatig regen buien.
English Bay is een prachtige beschutte baai met mooie strandjes, maar heel druk en commercieel ingericht, incl. een haven met wasserette e.d. We hebben ons inmiddels ingeklaard en moeten hier 10 Euro per nacht betalen om voor anker te liggen.
Toen we met de bijboot naar de aanlegplaats bij de Customs/Immigration gingen, zagen we tot onze verbazing de La Luna liggen uit Standdaarbuiten. Denise en Etiene die we eerder in Gambia ontmoetten, waren niet aan boord. Morgen zullen we ze gedag gaan zeggen.

Van Les Saintes naar Guadeloupe.

Vanmorgen (Donderdag) hebben we om 08.15 uur het anker gelicht en na 33 mijl om 13.30 uur weer laten vallen in de baai van Deshaies. De oversteek tussen Les Saintes en Guadeloupe was met halve wind van 15 tot 25 knopen snel gedaan. Toen we de zuidpunt van Guadeloupe bereikten werd het echt werken. De wind nam toe van 18 tot soms 30 knopen en de boot liep dan uit het roer. De stuurautomaat hield het niet en ik met de hand ook niet. Gelukkig waren het vlagen, dus de koers kon steeds gecorrigeerd worden.
Aan de westkust (lei zijde) van het eiland werd het niet veel beter. Wind wisselend van 10 tot soms 30 knopen en gedeelten krimpend van NO. tot NW. Dus overstag op dezelfde koers. Gelukkig scheen de zon volop en dan is het allemaal luchtig te overzien. Alleen hadden we spijt dat we de 2e reef van te voren uit het grootzeil hadden gehaald.

Aankomst bij Deshaies op Guadeloupe.

Deshaies ligt in het Noordwesten van Guadeloupe. De eerste indruk is goed. We liggen hier goed beschut en hebben totaal geen last van deining. De komende dagen gaan we van hieruit het eiland verkennen.

Van Dominica naar Les Saintes.

De baai bij Les Saintes.

Vanmorgen (4 april) hebben we om 7.45 uur het anker gelicht en deze na +/- 20 mijl, om 11.45 uur weer laten vallen bij Le Bourg op Les Saintes. We hebben met gemiddeld 25 knopen "aan de wind" tot "halve wind" gezeild met 2 reven in het grootzeil en een gereefde Genua. Op de drukke ankerplaats pal voor Le Bourg, hebben we even moeten zoeken naar een geschikt plekje, We liggen goed, met een 2e anker erbij om minder te zwieren.
Les Saintes zijn een paar piep kleine eilandjes ten zuiden van Guadeloupe. Het is bij elkaar een Frans departement. Er wordt hier vooral Frans gesproken en het betaal middel is de Euro. Le Bourg is supper toeristisch. De baai is mooi en behoorlijk beschut en het ziet er allemaal uit als een Frans badplaatsje. Totaal verschillend van Portsmouth, waar we vandaan komen.

Van Roseau naar Portsmouth.

Vertrek uit Roseau.

Gisteren(30 maart)zijn we om 10.30 uur vertrokken en naar het noordwesten van Dominica gevaren. Na ongeveer 20 mijl zijn we om 14.45 uur voor anker gegaan in de Prince Rupert Bay.
We hebben deze trip alleen in de lei zijde (luwte) van Dominica gezeild. Het was mooi zonnig weer, met voldoende wind (tot 26 knopen)om hoegenaamd alles te zeilen met alleen de Genua. De stuurautomaat kon het soms niet volgen door hardere windvlagen van soms zelfs tegenovergestelde richtingen.
De kust was mooi om te zien. Dichtbegroeide hellingen met op de achtergrond in wolken gehulde bergen en aan de kustlijn mooie kleurrijke dorpen.
Aan een mooring of voor anker is hier minder gerieflijk dan we de laatste maanden gewend zijn. Er zijn in Dominica geen echt beschutte baaien, zodat de deining erg vervelend kan zijn. Er liggen hier toch behoorlijk wat zeilboten voor anker en aan de wal ziet het er aantrekkelijk uit.

Aankomst Portsmouth in de Prince Rupert Bay